Vanuatu, Efate en Tanna

Zaterdag 27 maart.
Al vroeg op, we zijn de eerste om de camper in te leveren. Daar doen ze niet moeilijk. We zijn dan ook ver voor tijd op het vliegveld. Eerste vlucht is naar Sydney. Daar moeten we een tijd wachten. We regelen ondertussen dat onze vlucht van Fiji naar Auckland een dag naar voren word geschoven, omdat de vluchttijd van de vervolg vlucht vervroegd is vinden we dat te krap worden en aangezien we daarna nog drie vluchten hebben in hetzelfde rijtje... beter het zekere voor het onzekere. Jammer voor fiji maar daar zijn we dus een dag kroter. Aankomen op Vanuatu is een feestje, de vlucht eigenlijk al. Voor het eerst écht lekker gegeten in het vleigtuig! Stap je uit het vliegtuig de warme naar jungle ruiknde avondlucht in. In de aankomsthal staat een band te spelen. 6 mannen met kleurige jurken aan en bloemenkransen op. Op de meest rare instrumenten spelen ze en ze zingen er ook nog bij. Niks strenge gezichten bij de douane, heerlijk.
De kamer die we krijgen is enorm. Twee slaapkamers, een grote woonkamer, een grote keuken en een ruime badkamer met warme douche.

Zondag 28 maart.
We gaan ontbijten bij Nambawan. Aan het water met verse sap lekkere muesli en pannekoeken met fruit en goede koffie. Er is wel net een cruiseboot. Is de overgang ook niet zo groot, genoeg australiers hier vandaag. Voordeel is wel dat nu de boot hier ligt alle winkels open zijn, ook de vvv. Helaas niet het vleigticket kantoor, maar dat geeft niets we vermaken ons hier nog wel een dag. ´s Avonds eten we weer bij Nambawam, er is gratis film, met de haven op de achtergrond. Zwaar illegale kopie van een franse film met gemixte engels nederlandse ondertiteling die vaak vastloopt. Halverwege gaat het ook nog flink regenen en schuiven we wat naar achteren onder het afdak, zodat alleen de benen nog wat nat worden. De film is geweldig, tranen van het lachen. Er is hier ook gratis internet, wie had dat gedacht.
De regen is wel heel heftig!! We moeten naar huis, maar hebben maar 1 kleine paraplu en een rugzak met laptop en alle belangrijke papieren. Ook Peter zijn geldriem mag niet nat worden. Hij gaat dus onder de plu, en ik loop er zeiknat naast!
(En die enorme kakkerlak die bij thuiskomst mijn toilettas in kruipt, daar zeggen we lekker niets over.)

Maandag 29 maart.
We gaan terug naar de vvv, maar daar boeken ze niets dat moet je zelf doen. Telefoonkaart kopen en accomodaties bellen, ze spreken hier wat anders engels dus soms lastig te verstaan. Dan onze vluchten boeken, dat gaat niet. Alles zit vol! We wilden eerst naar Tanna en dan naar Pentecost, dat moet dus andersom. Wij weer naar de telefoon een paar straten verder om te vragen of er dan ook plek is in de guesthouses. Ja hoor dat kan, maar zegt de tweede die we bellen ik heb al een vlucht voor jullie geregeld. Oh nou geweldig. Wij dus terug naar de vliegwinkel, naar Angelina, die ziet ons al aankomen, we zien er heel anders uit dan de normale klanten. Ja de vlucht die we wilden kan toch. Hoe ze dat gedaan hebben maakt niet uit wij zijn erg blij. We boeken allebei de retourvluchten en de accomodatie. Morgen gaan we op pad.
Nu hier nog aan geld zien te komen, dat is ook niet simpel omdat de pinautomaten zeggen dat onze bank vandaag geen geld wil geven. hmmm. Op de andere eilanden is geen pin en kun je niet wisselen dus dan maar in de bank geld opnemen met de creditcard dat mag zoveel je wil. We gaan eerst op ons gemak een berekening maken en halen dan een heleboel geld.
Lastig over de tassen verdelen al die flappen. Na de lunch gaan we naar een waterval in de buurt, met de lokale minibus. Als er een B op de nummerbord staat hou je hem aan en vraag je of ie jou kant op gaat. Je kan gewoon zeggen waar je eruit wil en hij zet je voor de deur af, en dat voor bijna niets. Al betalen we heen wel de toeristenprijs. het dubbele 4,50 voor twee personen voor iets meer dan 10 km. De watervallen zijn geweldig er is een pad gemaakt door de jungle, wat is dat toch fijn, en het water is heel helder. Alle vissen zijn goed te zien. Het laatste stukje gaat langs een touw door het water. Ja dat gaat dus niet met de rugzak, ook geen droge plekjes meer om hem neer te zetten. Een stukje terug hebben ze een afdak gemaakt met een meneer erbij. Ja die zit daar niet voor niets denken we nu. We laten AL onze spullen achter. Kan hier gewoon. Goed toch. De rivier is koud, erg verfrissend, we lopen terug en nemen weer de bus. Nu we in zo´n uithoek zitten denken we, we zullen wel lang moeten wachten maar nee hoor binnen 2 minuten is er al één.
Na gerelaxed te hebben ´s avonds nog de stad in geweest en omdat niet alles open was zitten eten bij een vietnamees. Waarschijnlijk werd hij vietnamees genoemd omdat de eigenaar van vietnam is, want er staat echt van alles op de kaart, en we eten er dan ook heerlijk.

Dinsdag 30 maart.
Vanochtend eerst de tassen ingepakt en om half tien de tassen bij de receptie gebracht en afgerekend voor de afgelopen drie nachten. Toen de stad weer in, onze vlucht gaat om kwart over drie namelijk en we worden om 2 uur opgepikt door een taxi. Vanochtend is het weer drukker in de Port Vila, want er ligt weer een cruiseschip. Wij kopen een tweede paraplu (dan kan marieke in het vervolg ook droog blijven als we weer een buitje moeten trotseren) en wat ansichten om onder het genot van een bakje koffie en een heerlijk sapje te schrijven. Bij het langs de kade lopen zien we omdat vandaag ook de zon schijnt hoe helder het water is en we zien een hele grote groep kleine visjes als een soort zwerm over het water schieten omdat ze achterna gezeten worden door een paar grotere vissen. Nadat we even over de overdekte markt zijn heengelopen (24 uur per dag open; dat wil zeggen als je 's nachts wat wilt moet je iemand wakker maken die daar ligt te slapen) en een trosje snackbanaantjes (25 eurocent) hebben gekocht weer richting receptie met onderweg een lunch. De paraplu komt tijdens het teruglopen al goed van pas.
Het vliegtuig waarmee we naar Tanna vliegen heeft vandaag iets vertraging en we vertrekken om kwart voor vier. We vliegen met een klein toestelletje, waar 18 mensen in passen erg avontuurlijk gelijk al, ook de bonte verzameling van passagiers; toeristen (waarvan één hele oude man met rollator) en lokalen met bv een plant of een paar enorme thermosflessen als handbagage. Sommigen lokalen droegen van die lekkere grote gekleurde jurken (moeder en dochter van de zelfde stof) en andere weer met gewone kleding. Het meisje naast ons van 15 wist goed haar zoontje stil te houden door hem in het vliegtuig borstvoeding te geven en aan de zure zweetlucht van sommigen wenden we toch ook al snel.
We maakten een tussenlanding op het eiland Erromango, daar moest er één passagier uit namelijk. Het vliegveld hier bestaat uit een afdak en een hek, en de landingsbaan is een strook gras tussen de jungle. Ook alweer avontuurlijk. Nog avontuurlijker werd het toen we weer vertrokken en de piloot moest keren op de landingsbaan. Dit deed hij blijkbaar op een iets te modderig stukje, want het vliegtuig kwam dwars op de landingsbaan vast te zitten. Oeps, dachten wij, maar de rest dacht dat ook. Dat schijnt toch niet elke dag te gebeuren. De plaatselijke mannen die er met een 4WD stonden kwamen al snel aangespeerd om te helpen. Eerst maar eens allemaal eruit en duwen met zijn allen. Mmm dat blijkt geen fluit te helpen. Dan maar met een grote stok een beetje uitgraven en met de motoren aan eruit proberen te komen. Jammer, maar dit werkte ook niet. Het was inmiddels al kwart over 5 en vertrekken na 6 uur is niet meer mogelijk vanaf dit vliegveld. We zien onszelf al de nacht doorbrengen met zijn allen onder het afdakje, want het dichtstbijzijnde dorp is op drie uur rijden en er staat hier maar één auto. De mannen verzinnen echter nog meer trucjes en er wordt door het vliegtuig heen en weer te bewegen met grote stokken, stenen en takken onder de wielen gelegd. Toen weer die motoren starten en brullen met die dingen en ja hoor los was hij! Iedereen klappen en juichen, de lokale mannen nog harder dan de toeristen. Nog net op tijd om vandaag nog te kunnen vertrekken.
Op Tanna staat al een paar uur een auto te wachten, we rijden in het donker. Eerst langs een winkelteje om nog wat water te kopen en dan naar een Kava-bar een Nakamal. ( Kava word gemaakt van een gemalen wortel waar water bij gaat en dan even moet trekken, 20 minuten later is het te drinken/klaar) Wij wilden eigenlijk gelijk naar ons huisje maar de mannen, chauffeur Willi en bijrijder Peter denken daar anders over. Zo is het een heel belangrijk welkom zeggen ze. Wij kopen een kommetje kava voor de mannen. Peter neemt ook en bij grote uitzondering mag ik als toeristenvrouw ook een slokje. Halve portie krijg ik. En dat is meer dan zat. Smaakt naar erg bitter water. Je lippen en tong worden gevoelloos daarna. Je moet gorgelen met water uit een grote teil naast de ingang van de namakal en flink rochelen om de vieze smaak weg te krijgen. Zeker een heel bijzonder welkom. We stoppen nog bij de eigenaar van de sunrise bungalows in L enakel en rijdendan met verschillende stops, er zijn heel wat vrienden van de chauffeur op de been die hij even gedag wil zeggen, verder De weg is er slecht aan toe na een week regen, ongelooflijk dat die man nog kan rijden. De bijrijder geeft af en toe uitleg aan ons en aanwijzingen aan Willi. Na anderhalf uur komt de vulkaan Yasur in zicht, van de weg is bijna niets over. En ineens een enorme brul met een golf spetterende lava niet te geloven. We zien een groot brok gloeiende lava de berg af rollen. Dat blijft vonken tot ie halverwege de berg stilligt. We hopen dat dat heel uitzonderlijk is. Onderweg staan we ook nog even stil om de motor te laten afkoelen. De dop van het koelwater is eraf en nu is alles eruit geklotst en dus overhit. Na een 25 minuten zijn we weer op weg. Bij aankomst in de bungalows staat Marie klaar met een glaasje sap en een ketting van gras om ons welkom te heten. Er is nog voor ons gekookt en dan gaan we slapen. Wat een dag.

Woensdag 31 maart
Slapen gaat wat lastig hier voor mij, (marieke) we hebben een klamboe maar daar vallen kleine wormpjes doorheen in je bed. Krijg nog wel een beetje slaap en nu al bijna weer vergeten dat dat zo was. We krijgen een enorme stapel brood met jam pindakaas en vers fruit als ontbijt, geen honger dus. De tours die je kan doen kun je boeken bij Mr Morris, die komt hier langs vandaag hij is al vanaf vroeg onderweg hierheen maar heeft blijkbaar wat vertraging, want het is nu 4 uur en hij is nog niet geweest. Wij hebben gesnorkeld, allebei. Het koraal begint hier 10 meter uit de kant of eerder en de vissen zijn talrijk. Rare blauwe zeekomkommers ook. Het koraal is er niet zo best aan toe vlak onder de kust, morgen misschien iets verder. Het strand word goed gebruikt door de mensen van hier, het is lekker druk. Overal hoor je hard lachen. Er word een nieuw afdak gemaakt voor de kano's en om te schuilen, wat zwemmers en vissers en een vrouw met drie kindertjes en een groot kapmes en zelfgemaakte mand is opweg naar haar tuin om taro (een soort lange knol) te oogsten.
Om half 5 is mr Morris toch gearriveerd en we kunnen vandaag vulkaan Yasur bekijken, we zitten met twee andere gasten in de 4WD welke enorme zeikerts zijn. Overal over klagen, zelfs over de conditie van de weg en het feit dat het daardoor 15 minuten langer rijden is naar de vulkaan. Ze vroegen of we foto´s op wilden sturen van de vulkaan omdat hun camera kapot is. Maar dat gaan we lekker niet doen, niet naar dat soort mensen. Zoals ik al zei was de weg naar de vulkaan al een spectakel. Je rijd over een enorme hobbelige blubberweg het dichte bos uit omhoog waar er steeds wat meer van die witte rietpluimen staan en minder bomen. Op een gegeven moment rijdt je over de weg van as met metershoog overhangend riet. En het laatste stukje is het een asvlakte met brokken gestold lava ertussen. De parkeerplaats is een klimmetje van 150 meter verwijderd van de plek waar we het spektakel gaan bekijken. En een spectakel is het vandaag, want het is zo´n beetje de hoogste activiteit die je kan hebben dat je nog naar boven mag. En tijdens het naar boven lopen verteld de gids ook nog dat de wind eigenlijk verkeerd staat. Omdat de activiteit zo heftig is mogen we niet op de rand staan waar je de krater in kan kijken, daar vallen vandaag de brokken steen op de grond kunnen we zien. We staan op gelijke hoogte met de kraterrand, maar er nog een kleine honderd meter vanaf. De erupties zijn zo heftig dat er nog een brok lava op zo´n 30 meter van ons af valt. Het voelt zeker wel een beetje onverantwoord vindt peter, marieke vindt het ronduit eng. Spektaculair is het zeker, vooral als het donker wordt en je de rode gloed uit de krater boven de rand uit ziet en na een enorm gebrul de rode brokken honderden meter de lucht in gespuugd ziet worden. Voor en kleine beleving thuis zeggen de foto´s denk genoeg. Maar je moet er bij geweest zijn....

Donderdag 1 april.
Ja je verzint wel eens wat. Vandaag hebben we verzonnen om naar het dorp Yakel te gaan lopen. Hier leven de mensen nog zeer primitief, de mannen dragen peniskokers en de vrouwen dragen rieten rokjes. En die trekken ze niet alleen aan voor de toeristen hier, maar voor het echie. De wandeling zou volgens de mannen hier ongeveer 4 uur duren op een rustig tempo. Nou mooi dachten wij, vandaag heen, daar overnachten, morgen terug lopen. Onze gids (mr Petersen) vertelde echter toen we een klein stukje gewandeld hadden in straf tempo dat het zo'n 8 tot 9 uur lopen was. Mmmmh, dat is helaas wat andere informatie. Maar omdat zijn verwachte aankomsttijd niet rijmde met de 8 a 9 uur dachten we van nou dat zal wel goed komen.
De wandeling was eerst ligt steigend over een karrespoor en daarna over een smal pad door het bos langs allemaal dorpjes en banjang bomen die en soms mega in omvang zijn. Bij elk dorp stonden wel een paar kinderen te kijken wat daar nu weer voor rare witte mensen voorbij kwamen lopen. Ook kwamen we met grote regelmaat mensen tegen die allemaal ergens naar toe gingen. In het begin liepen de mensen dan naar de hoofdweg, later waren de mensen onderweg van hun dorp naar hun tuin. Het verbaasde ons dat we meer dan een uur van een dorp af tijdens een erg steile klim nog een moeder met kinderen zagen die net van hun tuin terug kwamen, zwaar bepakt allemaal met zelf gevlochten tassen met knollen en bladeren. Ook volgde ons wel een uur lang een jong meisje met haar nog jongere zusje op haar rug, en dit was op een erg steile klim.
We hebben het erg zwaar, en we hebben geen idee hoe lang we nog moeten. De tocht is prachtig. Over een grote rottende stronk over een snelstromende rivier. Af en toe regent het maar het blijft mooi, en verschrikkelijk zwaar. Zeker als je onderweg ook lichte diaree krijgt zoals ik (marieke). Eindelijk zijn we er dan koud en nat maar blij dat we er zijn, wat een plek! We moeten een tijd wachten voor we weten waar we kunnen slapen, reserveren doen ze niet aan. En de man die normaal gasten een plekje geeft in een huis met matras is het dorp uit, voor hoe lang?? We kunnen bij iemand terecht die gaat eerst opruimen. Ik ga eerst liggen en bijkomen. Peter gaat naar de nakamal.(de kavabar) Als ik wakker word kan ik naar de vrouwen in het huisje (keuken) ernaast. Dat doe ik, ik ga naar buiten en vind een kindje die weet waar ik heen kan, ze weten dat ik me niet top voel dus hebben al een matje in de hoek gelegd, geweldig. Twee vrouwen zijn aan het koken en vier kindertjes en lopen rond en helpen mee. De keuken is een grote open ruimte waar alle varkentjes eenden en kippen rondrennen. Met open vuur. Ik krijg gelijk ee stuk cassava te eten. Geroosterd. best lekker, maar heftig. Dan als het eten klaar is krijg ik als eerste een vol bord, ik eet wat happen, het smaakt goed. Boskool met cassava erin in kokoscreme. Maar dat kan ik niet aan, het kleine meisje glundert nu mag ze alles. Na het eten bekijken we met zijn allen het point it boek(boekje met allerlei foto's als je elkaars taal niet spreek). Erg handig nu, zij spreken niets anders dan hun eigen taal en daar is voor mij geen touw aan vast te knopen. (De tolk/gids zit ook in de nakamal) We lachen wat af. Dan is het tijd voor zingspelletjes wat die zei kennen en die ik ken bregen grote hilariteit. Helaas moet ik dan in het point it boek het toilet aanwijzen. En dat haal ik dus niet, wat een schaamte, maar Rita (de mevrouw uit het huisje) wrijft zachtjes door mijn haar met een kindje op de arm en zit er helemaal niet mee. Ze is verdrietig dat ik me rot voel en denkt dat het van haar eten komt, vind ik dan weer sneu. Ik ga naar ons eigen slaaphuisje en hoop dat peter snel komt. Ik heb aan rita geprobeerd uit te leggen of ze Peter kan halen maar vrouwen mogen absoluut niet in de buurt van de nakamal komen. Gelukkig komt ie al uit zichzelf. Dat is het begin van een zeer vreselijke nacht waar we de details van zullen besparen. Als je bedenkt dat een rat die over je buik rent je a,mper kan schelen geeft dat een indicatie.
De volgende ochtend is er geen spake van terug lopen. Er zijn twee schotten in het dorp die hier in de buurt wonen waar we wat diareeremmers van krijgen, gelukkig, nu kan ik met de auto terug. De vrouwen waar ik gisteren was staan te wachten om afscheid te nemen met kadootjes. Wij hebben ook wat voor de chief mee, maar dat gaat nu naar de zorgvrouwen. Een ouder man die gisteren al naar Peter kwam om te zeggen dat ie van hem hield, als je in zijn ogen kijkt zie je dat ie van iedereen houd, komt nu blij maar verdrietig aan mij vertellen dat het goed met me komt omdat we in Yakel zijn geweest. Alle mensen hier stalen een enorme goedheid uit. Dat is de beste beleving!!
Nu Peter zijn belevenissen in de nakamal.
De nakamal is het clubhuis van het dorp waarin de mannen elkaar ontmoeten om belangrijke en minder belangrijke dingen te bespreken en om kava te drinken. De kava wordt gedronken na de besprekingen met de chief over lopende zaken in het dorp. De nakamal is hier een gammel hutje waarin het op de grond vol zit met bijna blote mannen waar middenin een vuurtje brand met een pot lokale noten. Alleen mannen zijn hier welkom, dus marieke moest achterblijven. Ik vind een plekje buiten onder het afdakje op de grond waar ook de kava wordt bereid. De kava wordt gemaakt van de wortel van de kavaplant en de kava wordt hier nog altijd traditioneel gemaakt. Dit betekent dat de kava wortel eerst wordt gekauwd totdat het pulp is. Dit kauwen wordt gedaan door vooral kleine jongens en door een paar jonge mannen. Het is enorm hoeveel ze van die wortel in hun mond kunnen hebben en een erg onsmakelijk gezicht als het zoveel is dat ze hun mond niet meer dicht kunnen houden. De tot pulp gekauwde kavawortel wordt dan verzameld op een paar bladeren op de grond totdat ze genoeg hebben om voor iedereen die aanwezig is kava te drinken. Dan wordt er door één van de mannen een lange tarzanbrul gegeven als teken voor de vrouwen dat het echte werk gaat beginnen en ze absoluut niet in de buurt mogen komen. De wortelpulp wordt nu door alleen jonge jongens in een doek gemixt met een beetje water en dan uitgewrongen in kokosnoten schaaltjes. Ik krijg het eerste schaaltje als gast en het smaakt nieteens onaardig, al moet je er niet aan denken dat je ook andermans speeksel zit te drinken (goed dat ik ben ingeënt). Na de eerste ronde kava beginnen de mannen flink te rochelen, dat schijnt erbij te horen dus ik probeer ook maar mee te doen. Verders begint iedereen zacht te praten en sommige mannen trekken zich terug ergens onder een boom om de dag te overdenken en om te verzinnen wat ze morgen eens gaan doen. Ook wordt er eten neergezet op een paar bladeren op de grond. De varkentjes en kippen die hier rondlopen vinden dat ook wel interessant en iedereen is bezig om ze tijdens het smikkelen van het eten weg te houden. Ik pak een zoete aardappel en probeer wat van de lokale koolbladeren wat allemaal niet onaardig smaakt en goed vult. Zo doe ik drie rondes mee en geniet er stilletjes van dat ik hier bij mag zijn. Eigenlijk allemaal te vies voor woorden maar een belevenis om nooit te vergeten.

Goede Vrijdag 2 april
Gelukkig is er een auto in de buurt omdat het marktdag is, de rit is ruw maar duurt gelukkig maar een uur. We zijn dan in Lenakel het hoofddorp van het eiland, de gids heeft hier familie met een guesthouse waar ik mag douchen en kan slapen. Peter vermaakt zich wat in het dorp (ouwehoeren met de lokalen) en komt ook even bij mij zitten/liggen hij heeft ook veel te weinig slaap gehad vannacht. Na een uurtje of wat ik heb niet zoveel besef van tijd komt onze sunrise chauffeur terug van vhet vliegveld en rijden we met hem mee naar de bungalow. Hij is snel, 2 uur hobbelen deze keer. In het huisje gaan we slapen. Die nacht als de medicijnen uitgewerkt zijn weer onrustig, maar al beter.

Zaterdag 3 april
We doen niets vandaag, wat bijkomen en eten, 's middags nog even naar het strand. Niet helemaal waar, Peter maakt alle modderige spullen van onze tocht schoon en praat wat met de mensen hier, hij word uitgenodigd voor kava. Dat is moelijk voor de andere toeristen want die mogen niet. We zijn hier inmiddels niet meer met zijn tweeën, het zit vol, paasvakantie hebben ze hier een week.

Paaszondag 4 april
Fit genoeg om weer iets te ondernemen, gaan we met gids Morris naar het dorp Port Resolution wandelen. We vertrekken bijna een uur later dan afgesproken omdat we op andere mensen wachtten die hij dacht dat ze ook meegingen. Dit bleek niet het geval bleek later dus wij aan de wandel met zijn drieën.
Eerst een stukje over het strand en daarna het bos in. We lopen langs een paar dorpjes en moestuinen waarin alle lokale gewassen groeien. Ook vragen we onze gids van alles over de bomen, struiken en al het fruit wat we onderweg tegenkomen. Hij verteld niets uit zichzelf, maar als je hem dingen vraagt dan heeft hij altijd een antwoord paraat. Soms moet je het antwoord met een korreltje zout nemen, maar ze zeggen hier niet zo graag dat ze iets niet weten.
In Port Resolution is een kerkdienst aan de gang op deze paaszondag en we moeten even wachten totdat we kunnen reserveren voor de lunch, de eigenaresse van het restaurant is namelijk in de kerk. Wachten is geen straf hier en we wandelen naar het lokale surfstrand met prachtig wit zand en blauw water, waar het ook goed snorkelen kan zijn. Nu zijn de golven echter te heftig en is het te knobbelig om te snorkelen. We lopen dus door het dorp door naar de andere kant. Hier kan je ook snorkelen maar hier is het beschut en dus geen golven. We proberen het hier ook even, maar hier is het veel te troebel, teveel regen gevallen de laatste tijd namelijk. Wel zien we hier visjes
die op de stenen boven water wat rondspringen af en toe. Dit schijnen ze te doen als ze klein zijn, later gaan ze gewoon de zee in zoals alle andere vissen.
We zijn dus alweer snel terug bij het surfstrand waar ook het restaurant is. we moeten nog even wachten op het eten en net als ik weer aan het snorkelen ben, de golven zijn nu minder, wordt gezegd dat het eten klaar is. We eten van een bord gemaakt van bananenbladeren en op het menu staat weer ongeveer hetzelfde als we de laatste dagen op hebben. Rijst, zoete aardappel, banaan, taro, pompoen en dit keer ook iets wat voor kip doormoest. Goede vulling dus voor de rest van de middag waarin we langs de beschutte baai over het strand naar de heet water bronnen toe lopen. Onderweg ernaartoe voel je al op sommige plekken de warmte uit het zand komen.
Als we bij het dorpje aangekomen zijn waar de bronnen zijn, volgen heel wat kinderen ons richting de bronnen. Er komt hier water uit de grond waarin ze ter plekke bijvoorbeeld bananen en vis te koken, dat maakt het wel bijzonder. Ook verderop hebben ze bronnen voor te wassen en lopen we boven het strand langs naar een andere bron die echt heftig aan het koken is. geen hekjes er hier omheen, het moet wel spannend blijven. De afdaling naar de heftig kokende bron hadden ze voor ons doen ook spannend gemaakt met een ladder die ze zelf in elkaar geknutseld hadden. De kinderen die hier aan het vissen zijn moeten erg lachen dat wij onze handen moeten gebruiken op de ladder; zij rennen natuurlijk gewoon zonder handen te gebruiken naar boven. Na de bronnen was het een dik uur terug lopen, eerst door een dorp waar ze veel standbeelden hadden gemaakt gewoon voor de fun. Later over de hoofdweg waar je dan een uur lang geen auto tegenkomt, alleen af en toe iemand te voet.
Weer aangekomen bij onze bungalows zijn ze om paaszondag te vieren bij de plaatselijke nakamal twee biggetjes aan het roosteren. ´ Mmmm, geniet er maar lekker van jullie´, dachten wij. Erg smakeljk zag het er namelijk niet uit. Maar later zei één van de mannen dat de biggetjes voor de gasten van de bungalows zijn als onderdeel van het paasfeestmaal. Omdat het zoveel voorbereiding vergde komt het feestmaal om kwart voor negen ipv half acht. Ze hadden er erg hun best op gedaan met dus big op het menu en onder andere vanuatus nationale gerecht laplap. Al met al een bijzonder paasdiner.

Paasmaandag 5 april.
Vandaag beginnen we de dag met een wandeling naar een grote banjang boom. Omdat de gids gisteren teveel kava gedronken heeft, heeft hij een meisje van een jaar of acht gestuurd om ons de weg naar de boom te wijzen. De berichtgeving is weer zeer verschillend, zij zegt nu dat het twee uur lopen is en de rest zegt 30 min. Zij krijgt gelijk. De boom is enorm, eronder liggen allemaal kleine vijgjes die er ´s nacht door de grote vleermuizen vanaf worden gegeten. Peter en de gids gaan nog even klimmen.
Wij zijn moe maar ruim op tijd terug voor onze kannibaal tour om twee uur. Lijkt ons wel wat, een show speciaal voor ons. We lopen al een beetje spiedend door de jungle maar toch zie je niemand als ze ineens met veel kabaal op je afstormen. Schreewend en slaand met stokken en prikkend met speren. Verkleed in jurken van gedroogd bananenblad en grote varenrokken en hoofdtooien. We schrikken ons rot maar het is erg hilarisch. Het zijn namelijk allemaal kindertjes. We kijken in een kannibalenhuis, een banyanboom, waar wel 30 mensen droog kunnen zitten en ook nog heel wat kunnen klimmen. Na afloop zingen ze nog voor ons, klinkt goed, en krijgen we stukjes fruit op een prachtig versierde tafel.
Als dit uitstapje erop zit gaan we weer naar de vulkaan. Tweede keer halve prijs entree. De weg ernaartoe is nog steeds rammelen in de auto. Als we net komen aanrjden zien we een hééél grote wolk met as! en een megaknal!! De brokken lava vallen op de plek waar we willen parkeren! De chauffeur zet hem vast in zijn achteruit en kijkt erg bang. Overal in de buurt hoor je het ploffen. Echt dus niet dat wij nu nog naar boven gaan lopen! Dit is wel gelijk de laatste echt grote knal, de rest van de avond blijft het rustig. Mensen die na ons komen gaan toch naar boven, heel even maar, maar toch. Het is te gevaarlijk. Hij spuwt vandaag ook alle kanten heen er zit totaal geen lijn in. We genieten vanaf een afstand. Een mooie afsluiter van Tanna.

Dinsdag 6 april.
Vroeg op half 6 al, we vliegen om 9:30 naar Port Vila. Eerst weer 2,5 uur met de auto flink schudden, maar we klagen niet. Het leven onderweg is om niet te vergeten. Biggetjes op de weg en kippen. Allerlei mensen die aan het wandelen zijn zelfs zo vroeg al, ze hebben ook allemaal iets bij zich lijkt het. Stoere mannen met vrouwelijke tassen. hier heel normaal. En als we op het vliegveld aankomen, word er zelfs een kip in een doos en een kip in een plastic zakje,( kop eruit en pootjes vast)ingechecked in de ruimbagage.
Om 12 uur zitten we fijn aan de haven van port vila te luchen, jammie jammie, macaroni en burger. Met vers sap, wat een feest. Ook de supermarkt hier ligt vol! Terwijl we vorige week nog dachten dit hebben ze niet en dat niet, nu lijkt het hemels. Kaas kopen en brood en nootjes en natturlijk de nodige dingen zolas diaree remmers en nieuwe ontsmettingsmiddeltjes. We slaan ook flink wat snacks in voor het geval er op Pentecost net zo weinig te krijgen is als op Tanna. Daar hebben we oa bananen en water geprobeerd te kopen zonder succes.
Nu in ons hotel tassen organiseren, straks de schone was ophalen in het dorp en nog flink wat eten, dan kunnen we weer een week op avontuur.