Pentecost eiland, Vanuatu

Woensdag 7 april
Op weg naar Pentecost, deze keer weer in een heel klein vliegtuigje. De achterste banken zijn bezet met bagage. We moesten zelf weer op de weegschaal ipv de tassen. vreemde bedoening hier. (gewicht na de poeperitus nog best goed, peter veel te laag) De aankomst is weer een ervaring, de mensen staan allemaal te wachten om zelf de bagage uit het vliegtuig te halen en er staan een boel mensen om te helpen of gewoon te kijken of er nog nieuwe klanten zijn. Ons guesthouse is even wennen. Een centale keuken die niet al te schoon is, met daaromheen 4 slaapkamers. We krijgen eten geserveerd in een schaal waar het spinrag en de muizenpoepjes nog aan zitten. Goed voor de weerstand. Ze zijn heel erg vriendelijk en willen alles voor je halen en doen. Er zijn flessen water speciaal voor ons en bananen worden er een hele tros gebracht en papaya, onze voorraad bonen voor een week ligt klaar. En we willen graag brood eten dus dat word gebakken. LapLap het nationale gerecht willen we wel eten, er word gelijk opdracht gegeven. In de middag hebben we lekker gezwommen, de zee met rif is voor de deur. Ook een kleine wandeling met Elbo een man uit het dorp gemaakt naar en langs de rivier. De eigenaar Jonas zit vol met plannen hoe het beter kan en wil allerlei tours voor ons regelen. Fijn en makkelijk. Het bed is goed en 's avonds koelt het lekker af.

Donderdag 8 april.
De grote schoonmaak is hier begonnen, erg fijn. Minni, de mevrouw die hier alles kookt en schoonmaakt is druk bezig. In de ochtend gaan we lekker snorkelen, het is goed warm. Het koraal is heel fel van kleur erg mooi, roze paars felgroen en blauw. Ook verschillende kleurtjes vissen, niet teveel gelukkig zo'n eerste keer hier. Af en toe is het zicht niet helder omdat de zee met een koude rivier hier word gemixt. Na een goede lunch met broodjes, gaan we naar een waterval in de buurt, je kan daar zwemmen en in de buurt is ook een grot waar we in gaan. We gaan met de 4wd door riviertjes erheen, altijd leuk. De waterval is vol en hoog, we krijgen twee gidsen mee. 5 minuten lopen is het eerst voor we in een heerlijk koel bubbelbad kunnen, midden in de jungle, geweldig toch. We krijgen nog een kokosnoot die al een beetje uitgelopen is te eten, bijzondere smaak. Dan zijn we afgekoeld en klaar om naar de grot te gaan. Je kan zien dat dit niet al te vaak geshowd word. Er is een pad maar dat gaat naar de tuin, wij gaan dóór de tuin. Een soort mooeras is het om watertarro te laten groeien. Best lastig wandelen maar oh zo leuk. de ingang van de grot is verborgen. Binnen is het best groot, we horen een waterval en we gaan er helemaal in. Diep bukken, er zijn allemaal stalagtieten, door het water en de modder of vleermuizenkak. Prachtig!
De jongens die mee zijn lachen er ook wel om dat wij zoveel foto's maken en schrikken van de vleermuizen die rakelings langs je vliegen. Als we weer terug zijn zwemmen we nog wat in zee hier, weinig te zien.
In het dorp word een huis gebouwd en een van de palmbomen hier word een paal, er word flink gehakt en hij is snel om. Dan is het rennen voor de kokosnoten!! Makkelijk zo, iedereen wil er wel een. Op de terugweg stoppen we nog bij een winkeltje, er is daar een babytje van een maand, net als Rinske vandaag, klein zeg. Terug in ons huisje doen we weinig wat lezen en nog wat zwemmen.
Peter gaat voor het eten nog even naar de nakamal, dat duurt wel. Tot 9 uur, je hoort na het kavadrinken te eten dus rammelen. We eten verse zoetwaterkreeftjes uit de rivier hierachter, met slangenbonen en rijst.
Voordat we gaan slapen worden we nog opgeschrikt door een rat op de vliering en dekken we het brood nog extra goed af.

Vrijdag 9 april.
We worden laat wakker half negen, er is al schoongemaakt en het water voor de thee is gekookt, het is warm dus gelijk een koude douche. Peter is nu met wat mannen van het dorp ergens naartoe, geen idee waarheen, hij zelf ook niet. De rivier over en hij blijft niet te lang weg denkt ie. Ik heb geen horloge dus ik denk het ook niet. Na een poosje ga ik kijken waar ie uithangt, er word hier verderop een kerk gebouwd daar zijn alle mannen vandaag. De bouw is al een paar jaar aan de gang, elke week helpt iedereen één dag mee. Je mag dan zelf weten hoelaat je komt en hoelang. Vandaag zijn er experts uit een ander dorp om de vloer recht te maken. Piet, je haren zouden er recht van overeind gaan staan! 5 man in de hoek op een berg zand, drie die kijken en twee die op blote voeten door het cement staan te roeren en proberen het te egaliseren. Ze zijn hier niet veeleisend zien we wel.
De rest van de dag doen we niets. We gaan één keer even snorkelen hier voor de deur en lopen een heel klein stukje. Zitten en lezen is verder het motto. Jonas, de eigenaar wilde naar de bank in een ander dorp en wij zouden meegaaan om daar te kijken maar zijn auto komt pas om 4 uur terug, de bank is dan al dicht. Kan gebeuren geen uitje dus. We wandelien als het iets koeler word nog de berg op, naar de tuin van Jonas, met 3 kinderen. Onderweg word er vanalles gegeten, sinaasappels zo van de boom, een kokosnoot te drinken, manderijnen, guave. Vol komen we terug. En dan heeft Minni lekkere curry gemaakt. Smullen.

Zaterdag 10 april.
Nangol, het landdiven, gaat gebeuren vandaag. Spannend, om 8:15 uur gaan we weg, maar een half uur later dan de planning. We rijden naar Walli, daar gaan we mensen van een priveejacht halen. En die laten flink op zich wachten, maakt niet uit, wij doen spelletjes op het strand met de kinderen uit Walli. Het landdiven gaat pas beginnen als wij er zijn, dus geen paniek. De biljonair van het schip en zijn familie kunnen niet 5 minuten door de bush lopen dus met zijn allen in de truck.
De nangol toren is spectaculair, in twee weken gebouwd met 10 platforms om vanaf te springen. tribunes zijn er niet we zitten op een heel steil stuk in de prut, geweldig. Er is eerst een hele speech en dan begint het. Een jonge jongen gaat eerst van het lage platform, om te oefenen, hij is denk ik hooguit 10. Lianen om zijn enkels en bibberende beentjes. Alle mannen zingen en marcheren/dansen achter de toren. En dan ineens, daar gaat ie. Van drie meter hoog ongeveer spirngt ie zo met zijn bast op de ruwe aarde. Het platform breekt en smak. Tranen in de ogen van spanning, bij mij niet bij hem hij staat wat trillend op en voegt zich bij de dansende mannen.
De volgende gaat al klimmen. Na een aantal sprongen blijft het eng, je voelt de spanning en je hartslag stijgen telkens als er iemand bovenaan staat. Één keer word er een platform weggehaald zonder sprong, de chief heeft een naar voorgevoel, er gaat dan een ongeluk gebeuren als ze toch springen en dat doen ze dan dus niet.
de laatste springt van de hoogste, we denken van ongeveer 20 meter, het is iemand die voor de tweede keer die dag springt. En hij kan het goed een mooie zweefduik en ze geven geen kik.
Dit is echt spektakel!
Op de terugweg stoppen we bij een warmwaterbron. In zee loopt ie, heel raar snorkelen langs een gordijn van belletjes in een warme zee. En dat over het koraal, wat een feestje. Af en toe wat minder zicht doordat het warme en koude water mixt mag de pret niet drukken.

Zondag 11 april.
Vandaag weer een bijzondere dag, we gaan naar Bunlap. dat is aan de andere kant van het eiland, we volgen eerst de weg naar het zuiden en dan steken we over de bergen naar het oosten. De weg is hier een stuk minder in gebruik en erg ruw, we worden weer goed door elkaar gehusseld. Het uitzicht is super, zoveel groen daar krijgen we geen genoeg van, diepe afgronden en smalle paadjes. Een thrillfactor dus. We komen in Ranwas aan tijdens de kerkdienst. Die duurt hier bijna de hele dag, iedereen in prcahtig kleurige kleding met lakschoenen en al, hoe ze dat zo schoon houden met alle modder is een raadsel, echte hun zondagse goed dat zie je wel.
Wij eten wat en gaan dan wandelen, weer over een paadje waar je de weg moet weten. Grote bomen en heel wat woekergroen. Na ongeveer een uur komen we in Bunlap het traditionele dorp. De mannen zijn weer in de peniskokers, andere stijl deze keer, en de vrouwen in rieten rokjes. Peter gaat gelijk de nakamal (kavabar) in en krijgt daar een uitgebreid verhaal te horen, ik wacht buiten, deze nakamal is niet voor dames. Het duurt best een poosje, ik praat/ handgebaar met de dames. Als de mannen klaar zijn lopen we een rondje door het dorp. We willen graag in een keuken kijken, er is iemand weg daar mogen we wel kijken, maar dat vinden we toch een beetje raar. Zij eigenlijk ook. Bij een ander huis zitten een aantal vrouwen met kindjes buiten. Daar vragen we het nog eens, het mag. Ongelooflijk, alles heeft een vaste plek en het is voor iedereen duidelijk waar het voor is. Een tak met gespleten uiteinde die ze gebruiken als hete stenen tang. Ze koken in een gat in de grond daar doen ze stenen in en stenen op het in bladeren ingepakte eten en dan weer stenen erop. Of soms ook op een houtvuurtje. Boven onze hoofden hangen de manden te drogen waar ze het eten in halen,ze drogen boven het vuur. Langs de kant zijn banken gemaakt en aan het plafond hangen maiskolven die half aangegeten lijken, maar er hangt een blikje boven zodat de muizen er niet bij kunnen.
De vrouwen zien er ook de lol wel van in twee van die onwetende white man. Ik mag nog een rieten rokje passen. Ze hebben meerder lagen aan dus één uit daar zie je niets van, ze krijgt hem toch weer terug, ik voel me meer op het gemak in mijn eigen rokje. Terug op het plein bij de nakamal zitten de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. Ik word onderworpen aan een volledig onderzoek. Haren worden gevoeld door de hele ploeg, ik denk 30 vrouwen. Zijn mijn armen wel sterk? Even voelen en na flink knijpen goed bevonden. Ze vinden het erg raar dat ik zo wit ben en zeker de borsten zo extra wit heel raar. dan zien ze een stukje onderbroek, wat is dat!? Heel stiekem laat ik een stukje zien, een hoop gelach volgt. Zij hebben een ander soort groen kort grasrokje als ondergoed. Tijdens mijn check komt Peter er ook niet onderuit aan de kant van de mannen. De eerste kijkt heel raar naar zijn armen, dat haar. Hmm daar willen ze wel even van dichtbij naar kijken. En dan blond borsthaar? Daar willen de mannen wel aan voelen. Ze hebben zelf ook borsthaar maar dat voelt blijkbaar heel anders. Toch een rare gewaarwording al die kleine bijna naakte zwarte mannetjes met hun stugge handjes aan het borsthaar van je vriend. Helaas is er geen foto te showen, ze hebben graag dat je daar heel dik voor betaald, zo dik dat wij het idee hebben dat ze het eigenlijk niet willlen en we maken dan ook geen foto's, maar de herinneringen zijn goed.

Maandag 12 april.
Het is heet vandaag. Peter gaat snorkelen, ik niet. Ik heb een wondje aan mijn been dat groter word in plaats van kleiner en dat wil ik een dagje laten uitdrogen in de hoop dat het dan in een dag dicht is. ( dat lukt, helaas volgende dag weer nat dus open.) Ik ga dit verslag maken is het plan, we lopen wat daagjes achter. Maar het blijkt dat we niet goed hebben opgeladen en de stroom gaat vanavond pas aan. Geen computer dus vandaag. Dan maar lekker lezen de hele dag. Het enige spannende is dat er een bevoorradingsboot aankomt, heel wat jaartjes terug in de tijd lijkt het als ze de pakken aan land gooien. In de iets koelere namiddag lopen we naar een winkeltje hier verderop. We hebben daar van de week wat blikjes sap gekocht en die willen we wel weer en nieuwe pindakaas. De winkel van jonas heeft niet meer.
Nog een enorme banyan tree bekeken en weer naar ons huis. Peter word 's avonds opgehaald om zelf kava te maken. Met een steen en dat valt hem zwaar, hele sterke handen moet je daar voor hebben. Gelukkig is dat niet de enige methode en krijgen de mannen genoeg kava binnen. Jonas heeft er ook drie op en die zit hier aan tafel tijdens het eten al te slapen. Peter met vijf kokosnotenschelpjes op lijkt er niets van te hebben. Alleen een glimlach van oor tot oor.

Dinsdag 13 april.
Aktie, we gaan nog maar eens naar een waterval. Eerst een stukje met de auto, echt dwars door de bush! En dan ongeveer een uurtje lopen, dat word voor we instappen al anderhalf. Maakt niet uit. Het blijkt twee uur lopen naar een dorp, één huis en een nakamal, en dan nog een uur naar de waterval. Mooi is de tocht, we hebben niet beseft dat de weg eerst vrijgekapt moet worden omdat het pad niet zo vaak gebruikt word. Als we eerder hadden geweten dat we gingen hadden ze dat gisteren al gedaan. Vandaag gaat chief willie voorop, de baas in het dorp (Baravet) waar we verblijven en de eigenaar van het 'dorp' op de berg. Hij hakt heel wat af, de doorgang moet een stuk hoger gemaakt worden voor speciale gast Peter. Geen probleem. Onderweg worden er allemaal kastomverhalen verteld. Dat zijn de verhalen die uitleggen hoe iets is ontstaan en aan de hand daarvan kan je soms de weg vinden of uitleggen waarom een huis op een bepaalde manier word gebouwd. Erg interressant. Ook vele kleine gebruiken, bv als iemand een watermeloen ziet groeien die hij wel wil hebben maar hij ligt in de tuin van een ander, dan steekt ie een stokje van een bepaalde plant in de grond naast de watermeloen. Als de eigenaar van de watermeloen het stokje ziet kan ie in het dorp navraag doen wie dat heeft gedaan en zo komen beide partijen te weten of de meloen verkocht of weggegeven kan worden. Handig. Ook een tak die om een boom gewikkeld zit geeft aan dat dat iemands eigendom is en je daar dus niet zomaar van mag plukken. Wat verder langs de kanten groeit is van iedereen.
Bij de waterval gaan we lunchen, de mannen hebben eigen eten mee maar de chief eet van ons heerlijke brood. Foto's worden er gemaakt, in opdracht! de chief wil met peter en de mannen op de foto. Ik ben wel mee maar doe er niet zoveel toe. De mensen hier spreken zowieso altijd alleen tegen de man en zeggen alleen Peter gedag, Ik denk dat ze niet eens weten hoe ik heet. Dat is soms wel een beetje raar, maar je spreekt niet tegen andermans vrouw en zij ook niet tegen jou, aankijken mag eigenlijk al niet horen we vandaag, vroeger dan nu is het iets soepeler.
Er word nog gezwommen of eigenlijk gedoucht onder de waterval. Als ik ook wil zwemmen gaan de mannen wel vast vooruit zodat ik in het water kan, dat hoeft van mij nou ook weer niet. Hier in de bergen is het wel warm maar zo heet dat ik moet zwemmen, nee. De terugweg is glibberig net als de heenweg, maar ik glij uit op een steen als we net weer op weg zijn. Ik maak een rare gooi maar blijf heel, wel schrik in de benen en dat loopt ongemakkelijk. De tocht doen we grotendeels op blote voeten, het is bijna niet te doen in de blubber met slippers, die komen vast te zitten. En als ze nat zijn van het 7 keer de best diepe rivier oversteken glij je in je slippers al uit. Uit dus.
Na 5 uur wandelen zijn we moe maar voldaan weer bij de auto.
Thuis spelen we voor de deur met wat kindertjes van het dorp, dat vinden ze prachtig. Grote mensen spelen hier niet met de kinderen en zeker niet twee van die rare zoals wij. Hard lachen.

Woensdag 14 april.
Om 6 uur op, we gaan om 7 uur met Jonas mee naar de bank. Niet dat de bank zo leuk is, maar dat is een rit naar de andere helft van het eiland en dat vinden we wel leuk. Jonas heeft laat gewerkt en zit tijdens het rijden zowat te slapen. Hij heeft nog een uur extra slaap gehad, we vertrokken pas om 8 uur. Daar zijn we inmiddels aan gewend. De rit is erg gaaf, langs de kust, mooie plaatsjes. Het dorp waar we naar toe gaan heet Melsisi en is een stuk groter dan waar wij zitten. een enorme katholieke kerk en een heleboel schoolgebouwen. Lagere scholen en boardingsschool, een hoop unifrompjes bij elkaar. Ook is er een kliniek en de bank. Ze spreken hier frans, dus communiseren gaat iets lastiger hier. De dame van de bank neemt haar tijd en wij gaan weg voor ze klaar is. Jonas moet twee nieuwe gasten afhalen van het vliegveld wéér naar een andere kant van het eiland. Hij gaat in de middag wel terug zegt ie. Wij denken; en daarom word het hier nooit wat 2 keer een roteind heen en weer rijden omdat je te laat je bed uit bent gekomen is niet zo handig.
We pakken onze tas en gaan nog eens snorkelen. Van Minni krijgen we een pannekoek met omelet erin als afscheidsmaal. We hebben haar een klein kadootje gegeven koffie en wat geld, ze was in tranen. Dan lopen we nog een rondje door het dorp en is het tijd om te gaan, raar. Een boel mensen staan klaar om gedag te zeggen, ze zullen peter missen in de nakamal en van minni krijg ik nog een dikke kroel. ( we hadden nog niet gemeld dat ze aan één kant een grote pluk haar op haar kin heeft, waar je de eerste dag alleen maar naar kijkt en dan zie je het niet meer).
We zijn een half uur voor tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook, het vliegtuig komt eraan en weg zijn we. Dik voor tijd. Bij aankomst wachten op de vaste taxichauffeur, maar we denken dat ie zijn kladje kwijt is dus nemen we een andere. Bij het hotel is het "oh shit" als we binnenkomen, ze is ons vergeten, gelukkig hebben we gereserveerd en krijgen we toch een kamer, weer de allergrootste familie kamer waar we eerder ook al inzaten, blij dat er af en toe iets mis gaat. Voor we hier de stad in gaan, kijken we even in de spiegel, dat was een week geleden, daar doen ze niet aan op pentecost. (en dat was soms ook wel te zien.)

Donderdag 15 april.
We willen nog iets van efate zien en gaan vandaag dus op pad, niet te ver naar hideaway island. Een klein stukje met de bus, dan een pondje. Er is een rif met ongelooflijk veel vissen. Grote en kleine en de meest rare dessins. Er is een resort hier met een restaurant, maar bezoekers moeten om drie uur weer weg. Prima we hebben genoeg gesnorkeld en in de zon liggen is te warm. Nu nog wat onderzoek doen voor Fiji, internetten en eten. Onze was misschien nog halen en het verslag plaatsen. niet te veel vandaag.